Ευρωεκλογές

Η Ευρώπη απέτυχε και κάθε φορά που μας καλούν στις κάλπες ζητούν την διαιώνιση της αποτυχίας τους. Όχι την επιβεβαίωση. Η διαπίστωση της αποτυχίας δεν πρόκειται να προκύψει από τις σημερινές εκλογές.

Από ένα -δηλαδή- πολιτικό σκηνικό σε προκαθορισμένο πλαίσιο με τεχνητές επιλογές. Τεχνητές γιατί σ' έναν φαινομενικό πλουραλισμό πολιτικών κομμάτων ο στόχος είναι ένας, τα εκφραστικά μέσα αλλάζουν. Περιγράφουν το ίδιο πράγμα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Κάθε φορά που έχουμε εκλογές μου 'ρχεται στο νου ο Νίτσε: Ο κοινοβουλευτισμός, δηλαδή η επίσημη άδεια να διαλέγουμε ανάμεσα σε πέντε μεγάλες πολιτικές γνώμες, αποκτά τελικά την εύνοια εκείνου του πλήθους των ανθρώπων που θα θέλανε πολύ να φαίνονται ανεξάρτητοι, προσωπικοί και να παρουσιάζονται σαν άνθρωποι που παλεύουν για τις ιδέες τους. Μα κατά βάθος δεν έχει σημασία αν επιβάλουν στην αγέλη μία και μόνη ιδέα ή αν της επιτρέπουν πέντε ... όποιος δε συμμερίζεται καμιά απ' τις πέντε και στέκεται απόμερα, έχει πάντα όλη την αγέλη εναντίον του.

Πριν από χρόνους είχα ξεκινήσει να γράψω ένα φιλοσοφικό έργο. Ο τίτλος ήτανε ΗΛΙΟΥ ΦΑΕΙΝΟΤΕΡΟΝ και προσπαθούσε να ερμηνεύσει την πορεία του Ευρωπαίου απ' τις πρώτες άναρθρες κραυγές του πιθήκου μέχρι και τις μέρες μας. Δεν το τέλειωσα ποτέ.

Έγραψα δεκαέξι κεφάλαια, καμιά εκατοστή σελίδες, αλλά δεν τ' ολοκλήρωσα. Ένα απ' τα κεφάλαια (το δέκατο τρίτο) είχε τίτλο Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ. Δράττομαι της ευκαιρίας να παραθέσω μερικά αποσπάσματα απλά για ν' ακουστεί η άποψη κι η οπτική των λίγων συνειδητοποιημένων Ευρωπαίων:

...Η Ευρώπη στην ανατολή του 21ου αιώνα προσπαθεί να ανασυνταχθεί και ν' αναγεννηθεί από την τέφρα της με την περιβόητη Ενοποίηση, δηλαδή την δημιουργία ενός -μόνο- κράτους με χώρες-επαρχίες.

Ένα κράτος χωρίς βάσεις. Ένα παλάτι στην έρημο της παγκοσμιοποίησης. Κι όταν τα θεμέλια είναι σαθρά τότε ο γίγαντας έχει πήλινα πόδια.

"Δε φτιάχνω εγώ καινούρια είδωλα, λέει ο Νίτσε, μονάχα μαθαίνω στα παλιά τί σημαίνει το να 'χουν πήλινα πόδια."

Γιατί πήλινα; Γιατί κράτος που δεν δομείται σε βάσεις εθνικές ή ομοεθνικές δεν έχει μέλλον και προοπτική. Φυσική νομοτέλεια.

Γιατί κράτος που δε στηρίζεται στα δικά του δεδομένα, στις δικές του ιδιαιτερότητες καθαγιασμένες απ' τον χρόνο και την πολιτιστική παράδοση αλλά μιμείται το μοντέλο του Αμερικάνικου "επίγειου παραδείσου" δε δημιουργεί μονάχα πιθηκίζει.

Γιατί κράτος που δεν είναι ελεύθερο από την γέννησή του αλλά ζητά έγκριση απ' τον "πλανητάρχη" μετατρέπεται σε αποικία της Νέας Αγγλίας. Όμοια με τις αποικίες Εγγλέζων, Γάλλων κι άλλων σε Αφρική και Ασία κάποτε.

Γιατί κράτος που λησμονά κι απαρνιέται την Ιστορία διαγράφοντας επιλεκτικά το παρελθόν δε μπορεί να 'χει μέλλον.

Τρεις φορές στον περασμένο αιώνα εγκλημάτησε η Ευρώπη κατά της ιστορίας της. Τρις ίαχεν που λέει κι ο Όμηρος περιγράφοντας την οργή του Αχιλλέα.

Τρεις φορές πρόδωσε το παρελθόν της. Όσες και ο Πέτρος τον δάσκαλό του πριν ο αλέκτωρ λαλήσει.

Η πρώτη ήταν το 1922 όταν οι "σύμμαχοι" επέτρεψαν τον αφανισμό της Ιωνίας, της μήτρας του δυτικού πολιτισμού.

Η δεύτερη ήταν εβδομήντα -περίπου- χρόνους μετά όταν στη συγγραφή της ιστορίας της Ευρώπης αφήκαν απ' έξω την Ελλάδα.

Η τρίτη -και πιο πρόσφατη- το 1999 στις Βρυξέλλες όπου, κατά τη διάρκεια πνευματικού συμποσίου για τη δημιουργία του μουσείου της Ευρώπης, αποφασίστηκε πως ο δυτικός πολιτισμός ξεκινά το 812 με τον Καρ(ο)λομάγνο απορρίπτοντας την Ελλάδα (μαζί με την Ρώμη).

Ο γνωστός Γάλλος κοινωνιολόγος Guillaume Faye στο έργο του "Les nouveaux enjeux ideologiques" γράφει: Που έχει οδηγηθεί η κοινωνία μας; Όλοι θέλουν ν' αρχίσουν την ιστορία απ' το σήμερα, δε θέλουν να γνωρίζουν τίποτε απ' το παρελθόν, όμως όποιος αρχίζει από το μηδέν εκεί θα καταλήξει.

Και συνεχίζει λίγο πιο κάτω: Είναι όντως παράδοξο οι Ευρωπαίοι να κατευθύνονται αυτοβούλως προς την έξοδο της ιστορίας και στην ανθρωπολογική - πολιτιστική αυτοκτονία όταν η επιστήμη (καρπός του δικού τους πολιτισμού) τους δίνει τα μέσα για να πραγματοποιήσουν οτιδήποτε επιθυμούν.

Και προχωρά τους συλλογισμούς του προτείνοντας έναν Νέο-Ευρωπαικό πολιτισμό κι έναν "δεύτερο παγανισμό" βασισμένο όχι στη νοσταλγία και τον ωραιοποίηση ενός μουσειακού παρελθόντος αλλά στις γενεσιουργικές δυνάμεις κι αιτίες που δημιούργησαν (και) την πρωτογενή Ευρώπη. Τη γηραιά γη της τραγωδίας, των αναμνήσεων, του ηρωικού προτύπου, της λατρείας των προγόνων και των θεών, όπως χαρακτηριστικά γράφει.

Ένα νέο πολιτισμό δομημένο στην εκ' νέου ιεροποίηση τ' ανθρώπου και της φύσης. Του ανθρώπινου βίου, δηλαδή.

Η Ευρώπη πρέπει να ξαναβρεί την ψυχή της μας λέει ο Ζακ Ντελόρ. Μόνο που η Ευρώπη του 812 δεν έχει ψυχή. Την απώλεσε στον Παρθενώνα στις στήλες του Ολυμπίου Διός και στους Δελφούς.

Χώρια που δεν δικαιούται να ομιλεί για ψυχή κάποιος του οποίου τ' όνομα ταυτίστηκε με οικονομικές συναλλαγές (εξού και τα πακέτα Ντελόρ). Ελάχιστα κατέχει περί της φύσης της...